Q&A: de Antwerpse helden van De Campus Cup

Vertel eens, vanwaar de beslissing om mee te doen aan de Campus Cup?

Gust: Ik had aan mijn grootvader beloofd dat ik mij in zou schrijven! Hij is groot fan van de Campus Cup en had al een aantal keer tegen me gezegd dat het écht iets voor mij zou zijn.

Sander: Bij ons was het eigenlijk echt een spur-of-the-moment beslissing – er zat exact 72 uur en 1 minuut tussen het krijgen van het idee om mee te doen en onze daadwerkelijke inschrijving! We hebben onze inschrijving ook pas een dag voor de deadline ingediend. Het leek ons leuk, dus waarom niet?

Laura: Ons team werd eigenlijk samengesteld door Manon. Haar vriend deed vorig jaar mee aan de Campus Cup en ik denk dat dat Manon heeft getriggerd om dit jaar mee te doen. Zij volgde een vak met Thibault en Damiaan en heeft hen toen na de les aangesproken om te vragen of zij het zagen zitten om mee te doen. Zij hebben mij toen benaderd. Het is dus heel toevallig gegaan! Als Manons vriend niet mee had gedaan was ze misschien nooit op het idee gekomen, en dan had ons team misschien wel helemaal niet bestaan.

Was dat niet héél spannend?

Laura: Eigenlijk viel het goed mee met de zenuwen. Onze opnames begonnen altijd pas vrij laat; pas rond half 10, 10 uur ‘s avonds. Daarvoor dronken wij altijd super veel koffie. Ik denk dat Damiaan voor de kwartfinale wel vijf espresso’s had gedronken *lacht*. Zelfs voor de finale was ikzelf om de één of andere reden heel rustig. Ik denk dat dat vooral door de adrenaline kwam, maar het ging ook allemaal heel snel; de finale vond al een dag na de halve finale plaats, waardoor we ons eigenlijk amper konden voorbereiden. Manon en ik hebben zelfs een week van te voren al beslist over wat we eventueel zouden dragen mochten we de finale halen, omdat we al wisten dat we tussendoor geen tijd zouden hebben om een outfit te kiezen, haha!

Damiaan had voor de kwartfinale wel vijf espresso’s gedronken! – Laura

Gust: Ik denk dat ik wel voor iedereen kan spreken als ik zeg dat het in het begin wel heel spannend was. Natuurlijk hebben we wel van te voren even een pintje gedronken om de stress te verlagen. 😉

Sander: Ook wil ik graag benadrukken dat Otto-Jan Ham echt een geweldige presentator is. Hij stelt iedereen op zijn gemak en hij was ook altijd aanwezig bij de repetities, waardoor we een beetje met hem konden babbelen en hem konden leren kennen. Ook het productieteam verdient trouwens grote complimenten; iedereen binnen het team was zeer ondersteunend.

En hoe was het eigenlijk om jezelf terug te zien op tv?

Sander: Uhm… Zeer bevreemdend. Haha. Ken je dat gevoel wanneer je je eigen stem hoort? Dat gevoel wordt exponentieel groter wanneer je jezelf ook echt ziet op de televisie. Maar het is ook wel heel cool.

Jezelf terug zien op de televisie was zeer bevreemdend. – Sander

Gust: Ik herinner me vooral de eerste aflevering nog heel goed. Ik vond dat echt héél gênant om terug te kijken! Wij stuurden toen ook berichten naar elkaar in ons groepsgesprek: “Wat zie ik er raar uit!” of “Wat zeg ik nu weer voor vreemds?!”

Wat was nou écht de aller moeilijkste vraag?

Laura: Het eerste wat mij nu direct te binnen schiet is de hoofdrekenvraag in het eindspel van de finale. Ik heb toen direct afgedrukt op vrijstelling en ik keek, eigenlijk zonder zelf na te denken, naar Thibault. Ik denk dat de spanning me op dat moment een beetje te veel werd, waardoor ik niet meer op mijn eigen kunnen vertrouwde.

Gust: De vraag die mij het meest is bijgebleven was – denk ik – in de derde ronde van de tweede aflevering. Dit was een fotoronde, waarbij we moesten aanduiden welke van 8 wielrenners de Ronde van Frankrijk had gewonnen. Nu, ik volg vrij veel sport, maar wielrennen ligt écht totaal buiten mijn kennis. Ik vind dat echt geen interessante sport, haha. Diep respect voor iedereen die daar twee uur lang naar kan kijken!

Even naar de winnaars. Hadden jullie de winst aan zien komen?

Laura: Totáál niet! En we hadden het zelfs niet durven dromen. We durfden er eigenlijk ook niet op te hopen, omdat de teleurstelling dan nog groter zou zijn, terwijl een tweede plaats ook een prachtige prestatie zou zijn geweest. Toen we uiteindelijk hoorden dat we hadden gewonnen, werden Manon en ik daarom ook heel emotioneel – en dat zag je niet op tv. Mijn eerste gedachte daarna was: oh nee, morgen volgt een totale anticlimax, want ik moet dan heel de dag aan mijn thesis werken! Maar we hebben het toch nog wel een beetje kunnen vieren, hoor. Woestijnvis had een frietkraam voorzien en het publiek stond ons na de opname op te wachten op de parking. Daar hebben we onze overwinning – op afstand natuurlijk – nog wel bescheiden kunnen vieren. Inmiddels zijn onze examens gedaan, en hebben we het nog iets beter kunnen vieren. 😉

Mijn eerste gedachte na de overwinning was: oh nee, morgen volgt een totale anticlimax, want ik moet dan heel de dag aan mijn thesis werken! – Laura

STAN is natuurlijk mega trots op jullie. Maar de grote vraag is: zijn jullie dat ook?

Sander: Zeker! De eerste minuten na ons verlies in de kwartfinale waren niet fijn, maar al snel kwam het besef dat we het eigenlijk heel goed hadden gedaan – en dat ging zeker gepaard met veel trots. Vooral onze eerste ronde was heel bijzonder; het voelde geweldig om te winnen! De combinatie was trouwens grappig. We stonden tegenover de richting Burgerlijk Ingenieur en het cliché luidt dat als er één richting is die “neerkijkt” op de richting Wijsbegeerte, dat wel Burgerlijk Ingenieur is. Haha! Nu moet ik wel eerlijk toegeven dat onze tegenstanders niets dan beleefd, vriendelijk en geïnteresseerd waren in onze richting. Dat cliché gaat dus niet helemaal op. Maar om als richting Wijsbegeerte meteen een hele sterke begintijd neer te zetten, dat voelde enorm goed. Zo konden we onze richting verdedigen: Wijsbegeerte is geen pretstudie, filosofen zijn óók bezig met heel serieuze dingen! We zijn bovendien het eerste team van Wijsbegeerte dat ooit mee heeft gedaan, dus dat maakte de ervaring extra bijzonder.

We konden onze richting verdedigen. Wijsbegeerte is geen pretstudie, filosofen zijn óók bezig met heel serieuze dingen! – Sander

Gust: Heel trots! Voorafgaand aan de opnames zijn er eerst nog preselecties, en ik heb vernomen dat er maar liefst 70 inzendingen waren, terwijl er maar 34 teams mochten deelnemen. Ik vond het feit dat we mee mochten doen eigenlijk al een hele prestaties, maar uiteindelijk hebben we de top 8 weten te behalen. Daar ben ik natuurlijk heel trots op.

Laura: SUPER trots! Zeker omdat dit ons laatste jaar aan ’t unief is; dit is echt een prachtige manier om onze studietijd af te sluiten. Maar het mooiste wat ik heb meegenomen uit dit avontuur, en waar ik misschien nog wel het meest trots op ben, dat is de hechte vriendschap die tussen ons vieren is ontstaan. Ook ben ik trouwens heel trots op ons eerbetoon aan onze overleden vriend Ward. Tijdens de finale wilden we, door een geel hartje te dragen, onze vriend eren én daarbij ook aandacht vragen voor het mentaal welzijn van studenten tijdens de coronacrisis. Dat was een heel emotioneel moment, maar ik denk wel dat dat heel mooi is gelukt.