Gocarts stelen en cantus bij kaarslicht: De studententijd van Michael Van Peel en Jacotte Brokken

Dag Jacotte, dag Michael, om te beginnen: welke waarde hecht je aan studentenverenigingen?

Jacotte: “Ik was de enige van mijn middelbare school die naar Antwerpen trok en ook nog eens naar de buitencampus, dus ik kende niemand. Het is dankzij de verkenningsdagen van studentenverenigingen dat ik veel mensen op korte tijd heb leren kennen. Dat heeft heel hard geholpen, want die overgang van secundair naar unief is echt wel pittig. Daarom is het belangrijk om mensen te ontmoeten die hetzelfde meemaken.”

Michael: “Zuipen! Nee, sorry ik kon het niet laten (lacht). Studentenverenigingen zijn erg belangrijk om verschillende redenen. Je leert wat het écht betekent om met een groep mensen samen te werken en je ervaart hoe het voelt om jezelf te overstijgen in die groep. Natuurlijk is het belangrijk om goed te studeren en kennis te vergaren, maar het is minstens even belangrijk om die paar jaren die je maar hebt ook te gebruiken om als mens te groeien. Een studentenvereniging is daar perfect voor.

Wat blijft er van die tijd nog over in jouw leven, zowel professioneel als persoonlijk?

Jacotte: Ik heb veel mensen leren kennen dankzij de activiteiten van studentenclubs. Veel van die vriendschappen zijn wel verwaterd, maar wanneer ik hen terug zie is het nog altijd heel tof om herinneringen op te halen aan die zalige jaren die we daar samen hebben beleefd.

Op professioneel vlak is het heel organisch gegroeid. Bij KDA was ik scriptor; ik zorgde ervoor dat er om de zoveel tijd een boekje lag, met onze avonturen van die maand, mopjes, interviews… Ik deed er echt van alles mee! Dat was voor mij toen echt een uitlaatklep. Toen wist ik: ik vind het heel tof om onze verhalen te delen en daar wil ik later misschien wel iets mee doen. En zo zie je maar, ik ben wetenschapsjournalist geworden.”

Michael: “Ik ben vooral hersencellen kwijtgeraakt (lacht). Die tijd heeft mij echt gevormd. Het klinkt misschien stoffig, maar het heeft mij ook leren nadenken over traditie en geschiedenis. Elke generatie denkt dat zij de eerste zijn om dat allemaal te ontdekken, maar het is juist graaf om te zien dat je eigenlijk deel uitmaakt van een proces dat letterlijk al honderden jaren gaande is. Je leert dus dat je eigenlijk deel uitmaakt van een lange traditie. En dat het belangrijk is om iets door te geven aan de volgende generatie studenten. ‘Het is écht de schoonste tijd van uw leven. Dus, geniet ervan. En niet te snel. Pak er een jaar extra bij -zo nauw komt het allemaal niet.”

Een ander thema. Het proces van Reuzegom en de dood van Sanda Dia, we kunnen er niet omheen. De reputatie van studentenverenigingen heeft eronder geleden. Zouden we dopen niet gewoon beter afschaffen?

Jacotte: “Ik was al afgestudeerd toen de zaak Sanda Dia in de media kwam. Ik heb absoluut niet zo’n herinnering aan mijn eigen studententijd bij Hera of KDA. Mijn ervaring met studentendopen is leuk: ja, je werd vuil, ja, je moest vieze dingen eten. Maar het was op zo’n lollige manier dat het echt wel werkte om zo als eerstejaars vrienden te maken en een band te scheppen. Je leert hen op een andere manier kennen. Het was voor mij een shock om te zien dat dat niet overal het geval is. Ik denk dat het doopcharter daar sowieso wel bij helpt, om studentenclubs bepaalde regels op te leggen.”

Michael: “Ik ben zelf geen voorstander van afschaffen en ik vind het jammer dat zulke rituelen makkelijk verglijden in machtsmisbruik en machogedrag. Of het nu bij de scouts, studentenvereniging of bij het leger is, de bedoeling van een doop is iets ondergaan, iets doormaken met de mensen links en rechts van jou en er uitkomen als een groep die zichzelf overstegen heeft. Zoals samen opdrachten vervullen waardoor je moet samenwerken en overleggen. Ik hoorde eens een doopverhaal waarbij een groep gedropt werd aan de kust, zonder portefeuille of gsm. Ze moesten binnen drie dagen in Antwerpen geraken, mét een gocart. Dat is pas teamwerk: overleggen of je een gocart zou stelen, hoe je in godsnaam thuisgeraakt…Geloof me, het kan echt anders dan enkel lookshampoo en bier. Be fucking creative.”

Wat is je favoriete anekdote uit je tijd in de studentenclub?

Jacotte: “Voor mij zijn het vooral de cantussen bij kaarslicht waar ik mooie herinneringen aan heb: je zit daar samen, je beleeft het samen, je zingt samen… Soms duiken die liedjes van toen nog op in mijn hoofd, samen met al die warme, gezellige herinneringen die eraan gekoppeld zijn.”

Michael:  “Ik ben gedoopt bij Chemika, de stoere alchemisten van Leuven. Een van de challenges op onze doop was om een lepel cacao weg te spoelen met een glas water. Die cacao hadden ze gemengd met methyleenblauw: een onschadelijke maar heel sterke kleurstof voor voedingsstoffen, perfect veilig dus. Na de doop plaste ik dagenlang koningsblauwe plas uit, de kleur van de club waar ik net was toegelaten, wat symbolisch kei schoon is. Met dit verhaal wil ik maar zeggen: er zijn dooprituelen die heel origineel maar onschadelijk zijn.”

Hoe was je eigenlijk zelf als student? 

Jacotte: “Ik moest op een bepaald moment echt de keuze maken: blijf ik aanmodderen als slechte student die naar TD’s gaat en weinig slaapt en weinig studeert, of ga ik mij focussen op mijn studies? En ik ben voor het laatste gegaan, maar ik heb veel respect voor de mensen die het wel kunnen combineren.”

Michael:  “Ik was de grootste uitsteller (lacht). Ik ben daar nooit van afgeraakt, als ik een superheld was, dan was ik de Procrastinator, “we save the world – tomorrow” (lacht). Ik leef eigenlijk nog steeds op het ritme van het studentenleven, want in de zomer sluiten de theaters en heb ik toch geen werk. In de zomer niksen, in de winter doorwerken: een beetje zoals jullie. Als je dit leest, is het tijd om te beginnen studeren! (lacht)